آیتی از خداست معصومه... لطف بی انتهاست معصومه... جلوه ای از جمال قرآن... چهره ای حق نماست معصومه...
حضرت معصومه (س) ماهی است در پی خورشید توس، راه حجاز تا ایران را طی کرد و در هجرتی عاشقانه به ساوه رسید و از آنجا به دارالمؤمنین قم آمد و رحل اقامت افکند و پس از 17 روز، دعوت خدا را لبیک گفت.
و چنین شد که حیات و وفاتش، سفر و حضورش، عبادت و سلوکش، مرقد و مزارش، جلوه گاه نور و بارگاه عفت شد و «فاطمه معصومه (س)» آینه ای شد در رواق فرهنگ شیعه که نجابت و حیا و ولایت در بلور آن می درخشد.
از هجرت تا رحلت
در سال 201 هـ.ق یک سال پس از سفر تبعیدگونه حضرت رضا (ع) به شهر مرو (خراسان جنوبی)، حضرت فاطمه معصومه (س) پیرو نامه عطوفت آمیز امام رضا(ع) به همراه عده ای از برادران و یاران برای دیدار برادر و تجدید عهد ولایی خویش، راهی دیار غربت شد.
در طول راه به شهر ساوه رسید و همراهان و یاران حضرت با مأموران عباسی درگیر شدند و عده ای از همراهان حضرت در این حادثه غم انگیز به شهادت رسیدند.
حضرت در حالی که از حزن و اندوه، بسیار ناتوان شده بودند، با احساس ناامنی در شهر ساوه با تفحص درباره شهر شیعیان راهی «قم» شدند.
بزرگ خاندان شیعه اشعری، موسی بن خزرج با شور و شعف فراوان به استقبال حضرت شتافت و ایشان در منزل شخصی موسی نزول اجلال فرمودند.
آن بزرگوار پس از هفده روز بیماری در سال 201 هـ.ق در دهم ربیع الثانی به لقاء حق شتافت.
در مقام شفاعت آن حضرت
«یا فاطمه اشفعی لی فی الجنة فان لک عندالله شأن من الشأن ...»
به راستی که ایشان تنها، دختر امام و یا عمه و خواهر امام نیستند، بلکه دارای مدارجی از معرفت الله و تقوا و عبادت فوق العاده ای بوده اند که باعث تقرب فوق العاده ایشان نزد خداوند شده است؛ یعنی شأن والایی در پیشگاه خدا دارند.
و بالاخره حضرت فاطمه معصومه (س) یکی از شفیعان فردای قیامت در روز جزاست.